Sigale, Castellane, Digne en Aix en Provence

Zaterdag 5 mei: Na een echt Frans ontbijt en uitgezwaaid door de gastheer vertrokken we op weg naar Castellane. Het was erg mooi om de wolken tussen de bergen te zien hangen en al snel kwam de zon door. Niet te warm, dus heerlijk fietsweer. We reden het natuurgebied van de Verdon binnen en de uitzichten waren wonderschoon. Diepe dalen en uitgesleten rotspartijen en dan opeens weer glooiend groen. Het bleef klimmen en dalen maar gelukkig heeft Piet mijn versnelling kunnen repareren zodat ik nu ook het kleinste blad kan gebruiken en dat is echt wel nodig hier. In het gebied waar we nu fietsen zijn niet veel dorpjes, meer gehuchten van een aantal huizen bij elkaar. Toen we eindelijk een redelijk dorp tegenkwamen dachten we meteen aan koffie maar we moesten ook nog brood kopen voor vandaag. In een kleine “alimentation” hadden ze geen stokbrood alleen van dat weken houdbare zachte, verpakte brood. Toch maar gekocht want je komt hier gewoon niets tegen. Op een bankje op het pleintje hebben we toen maar zelf koffie gemaakt omdat het enige café gesloten was. Er kwam wat bewolking maar het was nog steeds lekker weer toen we aan de beklimming van de Col de St. Barnabe, 1365 meter, begonnen. Het duurde niet lang voor het donkerder werd en omdat we nog even droog wilden lunchen zijn we op een bankje voor een alleraardigst frans huisje gaan zitten. Toen we net weer op weg waren begon het te gieten zodat we in een boerenschuur moesten schuilen. Het regende maar door en het bleef grauw zodat de regenkleding aanging en we toch weer opstapten, op naar de top. Vervelend en ook een beetje eng werd het omdat het ging bliksemen, onweren en er grote hagelstenen naar beneden kwamen. Toch nog snel een foto op de top gemaakt en na 4 km dalen konden we ergens in een café schuilen. Omdat het bleef regenen en we nog maar 10 km van Castellane verwijderd waren zijn we maar weer opgestapt met uiteindelijk erg vervelende gevolgen. In de steile afdaling met S bochten weigerden mijn remmen en ging ik steeds harder naar beneden. Ik passeerde Piet en wist niet wat ik kon doen. Na drie enge bochten waarin het steeds harder ging besloot ik me te laten vallen.((bij snelheid van ong. 60 km) Gelukkig was Piet heel snel bij me. Hij was me even uit het oog verloren maar hij was erg blij me te zien en ook dat ik meteen reageerde. Een vriendelijke mevrouw heeft verder geholpen door te bellen en een warme deken om me heen te slaan. Eerst ben ik behandeld op een soort EHBO post in Castellane en toen gingen we per ambulance naar Digne omdat ze daar een scan konden laten maken. In Digne werden ook de wonden verzorgd en hebben we de nacht doorgebracht op de eerste hulp. Omdat mijn jukbeen is gebroken vonden de artsen het beter me over te brengen naar een ziekenhuis met kaak- en aangezichtschirurgie voor een eventuele operatie. Dit werd een ritje naar Aix en Provence per ambulance. Nog nooit zo vaak een ambulance van binnen gezien. Intussen moest Piet per taxi terug naar Castellane waar onze fietsen en bagage bij een garagebedrijf opgeslagen waren. In de regen kon hij op straat wat spullen bij elkaar zoeken en zelf zijn fietskleding uitdoen en iets anders aantrekken. Toen terug naar het busstation in Digne om te wachten op de bus naar Aix en Provence. Na twee uur wachten volgde een rit van ruim twee uur maar gelukkig zagen we elkaar toen weer op de afdeling waar ik inmiddels opgenomen was. Eindelijk Piet weer bij mij, wat eigen spullen en een onderbroek! Mijn behandelend arts is Dr. Ludovic Caquant, een charmante Franse kaak- en aangezichtschirurg . Na gesprekken met de alarmcentrale en de ANWB kunnen we ook eindelijk naar het thuisfront bellen en vindt Piet voor een paar nachten een hotel dicht bij het ziekenhuis. Er volgen voor mij nog allerlei onderzoeken maar het goede nieuws is dat ik op dit moment nog niet geopereerd hoef te worden en vrijdag naar Nederland terug mag.
Na een paar dagen waarin Piet het stadje al had verkend en gefotografeerd, mocht ik ook even het ziekenhuis verlaten. Heerlijk gewandeld, op een terrasje gezeten en een zonnebril gekocht om een beetje minder aangestaard te worden. Via contacten van de alarmcentrale met de behandelend arts is besloten dat we vrijdag per ambulance teruggaan naar Nederland omdat ik niet mag vliegen.
Inmiddels is het donderdag en nog maar een nachtje voor we naar huis kunnen. We hebben ontzettend veel lieve en geschrokken telefoontjes en sms’jes gehad en ook voor ons waren deze dagen emotioneel omdat de film vaak aan je voorbij gaat. Gelukkig gaan we straks weer even naar buiten en kan ik het super hotel van Piet gaan bewonderen. Vanmorgen is hij verhuisd omdat het hotel waar hij de eerste nachten is geweest geen plaats meer had en alle andere hotels in de omgeving zijn ook “complet”. Nu heeft hij een soort wellness paradijs a raison van 165 euro per nacht. Daar moet ik toch wel even kijken.
Het is inmiddels een ander verhaal geworden dan een fietsvakantieverslag maar zodra ik weer helemaal hersteld ben gaan we natuurlijk weer fietsen al zullen we voorlopig eerst in Nederland blijven. Een lieve groet uit Frankrijk en allemaal gauw tot ziens. Xxx Piet en Leny